6 juli is de dag in het jaar waarin begin en eind voor mij zo dicht bij elkaar als op geen andere dag. 6 juli is de dag waarop mijn oudste zoon (in 1994) is overleden en een vriendin van mij jarig is.

Wij worden geboren om te sterven, heeft ene van de knappe kop ooit gezegd en zo is het. Wij zijn allemaal onderdeel van deze cyclus van komen en gaan. Niemand weet hoe lang deze cyclus duurt. Niemand krijgt er een spoorboekje bij. Waarbij een spoorboekje tegenwoordig ook niet meer zo betrouwbaar is als het ooit was 😅. Wij moeten er gewoon aan beginnen aan de reis. Onderweg mogen wij kiezen welke afslagen wij nemen en ooit zijn wij op onze eindbestemming. Een eindbestemming waarvan wij niet wisten dat dit ons eindbestemming is.

Al vroeg in mijn leven ben ik op diverse manieren ermee geconfronteerd dat niemand een garantiebriefje heeft voor het leven. Dat is het leven!

Je kan zomaar op een afslag staan waar iedereen denkt dat je jouw eindbestemming heb bereikt en toch weer doorgaan. Net zo kan het onverwachts zijn dat iemand als zijn bestemming bereikt heeft zonder dat iemand het in de gaten heeft.

Door deze levenslessen heb ik mij onbewust aangeleerd om uit iedere dag het beste te maken. De ene dag lukt dit beter dan een andere en soms zit het gewoon tegen. Dan heb je zo een dag waarvan ik zeg “deze dag heb ik overgeslagen / staat niet in mijn agenda”.

Misschien is het een spreuk uit mijn kindertijd (Mach es wie die Sonnenuhr, zähl die heiteren Stunden nur) die mij heeft gevormd om enkel de mooie dagen te onthouden. Want zoals ook de zonneklok enkel de heldere uren telt tel ook ik enkel de vrolijke uren 😉

Hoe ga je om met de goede en slechte dagen in het leven?

Leef je met een garantiebriefje voor het eeuwige leven?