Een tijdje geleden zat ik alleen in een café van een luxe warenhuis. Met een kopje thee voor mij kwam ik aan in het moment. Het moment waarin niets en niemand mijn aandacht vraagt. Het moment waarvan ik weet dat ik kan kiezen hoe lang het duurt. Het moment dat ik besef dat het te lang geleden is dat ik een vergelijkbaar moment had. Het moment waarin ik met iedere vezel in mijn lijf voel wat mijn lippen zachtjes uitspreken “Dit is vrijheid!”

Ik heb mij deze dag cadeau gegeven. Een dagje “spijbelen”. Want spijbelen is wat ik mijzelf kan toestaan in mijn leven vol van to-do-lijstjes en doelen.

Spijbelen heeft iets magisch. Spijbelen brengt je terug in de tijd, waarin keuzes om jouw eigen weg te gaan nog beperkt waren door anderen. Spijbelen was het moment dat van jezelf was ook als wist je dat er een eind aan vast zat.

Spijbelen is per definitie al leuk want, spijbelen is vrijheid binnen een regime. Dat is precies wat de magie van woorden is.

Als ik mijzelf een dag vrij geef plakt er een heel ander beeld aan. Een beeld dat ik maar moeilijk kan koppelen aan vrijheid. Als ik vrij ben moet ik altijd van alles. Vrij zijn moet je verdien …

Daarom spijbel ik liever, want dan moet ik niets van mijzelf doen😉