Eens in de zoveel tijd maak ik een uitstapje naar mijn familie in Oostenrijk. Ik logeer dan enkele dagen op de plek waar ik ben opgegroeid.

De wereld waarin ik opgroeide, lag letterlijk (opgesloten) achter een poort. Ook al stond de poort ook meer open als dicht, was het toch een scheiding tussen de wereld binnen het poort en buiten het poort.

Een scheiding tussen de wereld van ons gezin en de maatschappij. Iets waarvan ik mij toen de tijd zeker niet bewust was omdat deze poort voor mij feitelijk nooit gesloten was en ik er in en uit kon gaan naar behoefte.

Als ik nu door deze poort ga, ga ik ook terug naar mijn oorsprong. Terug naar wat mij heeft gevormd, mijn kindsheid, mijn jeugd en de mensen die erbij horen.

Ook al heeft niet iedereen zo een grote fysieke poort waar men regelmatig doorheen is gekomen. Bezit iedereen een eigen (symbolische) poort waarmee men verbonden is met een periode in het leven.

Met het doorschrijden van deze poort gaat men terug in de tijd. Terug naar wat er ooit was en soms ook letterlijk terug naar de omstandigheden van toen.

De herinnering aan het verleden roept veel op in een mens. Herinneringen zijn net als het leven een palet aan emoties en ook mijlstenen. Emoties die weergeven wat woorden niet kunnen beschrijven en mijlstenen waaraan verandering gemeten kan worden.

Herinneringen zijn ook dynamisch. Afhankelijk vanuit het punt (de actuele situatie en wijsheid) dat ernaar gekeken wordt kan er een ander beeld ontstaan. Door herinneringen te transformeren is het mogelijk de lessen van het leven mee te nemen zonder deze steeds op nieuw te moeten beleven.

Hoe kijk je door de poort naar het verleden?