Er wordt ons regelmatig verteld dat wij alles uit het leven moeten halen. Zorg dat je alles kunt realiseren voor het te laat is! Wij maken ons druk of wij de tijd wel juist besteden. Brengen ons acties ons dichter bij het afvinken van ons lijstje? Alles moet efficiënt zijn.

Dit rad wordt ons al lange tijd voor de ogen gedraaid. Al zooo lang dat het soms wel lijkt dat wij van alles missen als wij er niet aan meedoen.

Stap je uit deze ratrace, dan wordt met argusogen gekeken of jouw mentale gezondheid wel helemaal okay is. Als je deze stap kunt verklaren met het feit dat je met pension gaat of over een groot banksaldo beschikt, dan knikt men goedkeurend, zij het met een zweem van jaloezie, en moedigt men je aan van het leven te genieten.

Is het niet een beetje vreemd dat wij aan extern meetbare voorwaardes moeten voldoen om de goedkeuring van anderen te verkrijgen dat we ons eigen weg mogen gaan?

Vertelt een banksaldo wat voldoende rijkdom is om op jouw eigen manier je weg te gaan?

De jaloerse ondertoon waarmee je geconfronteerd wordt als je op eigen wijze je weg mag vervullen geeft weer dat dit verlangen in meningen in onze omgeving woont. Een verlangen dat misschien wel voortkomt uit een diep weten dat de hypnose van het rad van “alles uit je leven halen” een illusie is. Een illusie waarvan wij weten dat het nooit haalbaar is alleen al omdat wij de kaders ervan niet kunnen definiëren. Wie weet hoeveel tijd er is binnen het eigen leven? Wie weet wat alles is?

Wij gaan uit van de gemiddelde leeftijd, maar wij zijn geboren om te sterven. Jouw leven kan al ten einde zijn voor je er bewust aan begonnen bent en jouw leven kan er nog steeds zijn als je er al lang mee klaar bent. Niemand heeft een garantiebriefje waar dit op vermeld staat.

Wij gaan ervan uit dat alleen het zichtbare een graadmeter is, de resultaten die geboekt zijn, de reizen en bijzondere ervaringen.

Word je daardoor gevoed? Zorgt dit ervoor dat je een rijk en vervullend leven hebt? Diep binnen in ons is er iets dat ons zegt dat het niet zo is. Dit is het stemmetje dat voor jaloezie zorgt. Het stemmetje dat vertelt dat het ook anders kan. Het stemmetje dat waarschuwt dat de ingeslagen weg mogelijk toch niet zo de perfect is als het lijkt.

Hoe kan het dat het wiel van consumeren ons zo kan betoveren? Misschien wel omdat dit het meest dominante wiel is dat in ons maatschappij aanwezig is. Van kleins af aan worden wij ermee geconfronteerd. Wij worden gevormd tot een individu binnen een maatschappij waarin wij zien dat wij beperkte mogelijkheden hebben. Consumeren verzacht deze pijn voor even. Consumeren is de drug van deze maatschappij lijkt het wel. Een verslaving waarvan het moeilijk is je los te werken. Dit vraagt meer dan alleen maar een sterke wil. Je moet er klaar voor zijn. Klaar zijn om jouw wonden te helen. Wonden die voor pijn zorgen, pijn die gevuld wil worden, alleen niet gevoeld mag worden. Met het helen van de wonden start de transformatie. Een transformatie die voor buitenstanders onmogelijk lijkt. Een transformatie naar een weg die aansluit bij de weg die men vanuit zijn diepste innerlijk wil volgen. Een weg die niet bepaald wordt door een afvinklijst. Een weg die zijn waarde op andere wijze prijs geeft. Een innerlijke rijkdom die niet te meten valt in de termen van het wiel van de ratrace. Een weg van verbinding. Een weg van talenten gebruiken op een manier zoals deze ingezet willen worden. Een weg van vrijheid. Een weg die leven heet 😊